«Ακόμα τούτ’ η άνοιξη, ραγιάδες, ραγιάδες…»

Αρχές του έτους του 1821, πριν από 189 ακριβώς έτη, και ο Ελληνισμός ματωμένος, στερημένος ξεσηκώνεται απ’ άκρη σ’ άκρη. Πρώτοι σηκώνουν την Σημαία της Επαναστάσεως την τρίχρωμη Σημαία με τον αναγεννώμενο Φοίνικα οι ηρωϊκοί μαχητές με την μαύρη στολή και την νεκροκεφαλή, ο Ιερός Λόχος, που διαβαίνει τον ποταμό Προύθο και κηρύσσει τον λόγο της εθνικής ελευθερίας στις Ηγεμονίες. Μέσα σε ένα μήνα η φλόγα της Επαναστάσεως απλώνεται σε κάθε γωνιά της βάρβαρης Αυτοκρατορίας των Πατισάχ, όπου υπάρχουν Έλληνες. Από την Κύπρο, την Κρήτη, τα νησιά, την Μακεδονία, την Θεσσαλία και την Ήπειρο, την Ρούμελη και τον Μωριά. Η πρώτη επίσημη σύναξη γίνεται στην Μάνη και συγκεκριμένα στην Αρεόπολη: «Στις 17 Μαρτίου του 1821 στην Αρεόπολη συγκεντρώθηκαν όλοι οι ένοπλοι Μανιάτες. Εκεί μετά τη δοξολογία, μπροστά στον Ιερό Ναό των Ταξιαρχών, ύψωσαν το λάβαρο του Αγώνα, δηλαδή τη Μανιάτικη Σημαία. Η σημαία ήταν λευκή, με μπλε σταυρό στη μέση. Στη πάνω πλευρά έγραφε «ΝΙΚΗ ή ΘΑΝΑΤΟΣ» και στη κάτω το ένδοξο «ΤΑΝ ή ΕΠΙ ΤΑΣ». Εκεί κήρυξαν το πόλεμο στη Τούρκικη αυτοκρατορία. Τον παρακάτω όρκο απάγγειλε ο ιερός κλήρος και επαναλάμβαναν οι αρματωμένοι Μανιάτες : «Ορκίζομαι, εις το όνομα του Παντοδύναμού μας Θεού, εις το όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και της Αγίας Τριάδος, να χύσω και την υστέραν ρανίδα του αίματός μου, υπέρ πίστεως και Πατρίδος. Ορκίζομαι, να μη βλέψω εις τα όπισθεν εάν δεν αποδιώξω τον εχθρόν της Πατρίδος και της Θρησκείας μου. Ορκίζομαι, «Ταν ή επί Τας» και «Νίκη ή Θάνατος» υπέρ Πίστεως και Πατρίδος.»
Μέσα στους αιώνιους κύκλους του χρόνου τίποτε δεν αλλάζει

Λες και ο χρόνος άφησε ανέγγιχτες τις ψυχές και τις συνειδήσεις τίποτε δεν άλλαξε από το 1821 μέχρι σήμερα. Όλα ίδια και απαράλλαχτα. Εδώ είναι οι Φαναριώτες με τις δολοπλοκίες τους, εδώ και οι Αγωνιστές (πολλοί λιγότεροι είναι αλήθεια), εδώ και οι τουρκοπροσκυνημένοι, εδώ και οι επίβουλοι και οι προδότες και οι Ήρωες! Τότε ο Ελληνισμός προχωρούσε επάνω στις πλάτες λίγων ξεχωριστών, αυτών που δεν λύγισαν για 400 ολόκληρα χρόνια και κρατούσαν άσβεστη την φλόγα του Ελληνισμού στις καρδιές τους. Ναι, λίγοι ξεχωριστοί, γιατί είναι μεγάλο ψέμα να πούμε πως ολόκληρος ο λαός πολέμησε το 1821… Τριάντα με σαράντα χιλιάδες το πολύ άνδρες πήραν τα όπλα και μαζί μ’ αυτούς πολέμησαν και γυναίκες ξεχωριστές, Σουλιώτισσες, Μεσσολογγίτισσες, Μανιάτισσες, Κρητικοπούλες κ.α. Σκληρό το τίμημα της όποιας ελευθερίας κερδίσαμε με την Επανάσταση του 1821. Ποιος να τα θυμάται όμως αυτά σήμερα την εποχή της ελληνοτουρκικής «φιλίας», την εποχή της επιστροφής των Οθωμανών; Φτάσαμε στο σημείο να απαιτούν οι Τούρκοι να κρυφτούν τα Άγια Λείψανα των Εθνομαρτύρων από την σφαγή της Χίου στην Νέα Μονή της νήσου και κάποιοι επίσημοι να το συζητάνε… Φτάσαμε στο σημείο κάποιοι «προοδευτικοί» να παρουσιάζουν τους επαναστατημένους Έλληνες και το δίκαιο αγώνα τους σαν μια απάνθρωπη σφαγή εις βάρος των Τούρκων και των πιστών υπηκόων των Οθωμανών εβραίων, οι οποίοι ζούσαν στις πόλεις της Ρούμελης και του Μωριά. Ανείπωτες οι σφαγές των Ελλήνων στα μαρτυρικά εκείνα χρόνια.
Οι σφαγές των Ελλήνων που σας κρύβουν οι ιστορίες των Ρεπούσηδων

«Στις 14 Μαρτίου του 1821 ο σουλτάνος Μαχμούτ υπογράφει μυστική διαταγή για γενική σφαγή των Ελλήνων. Συγχρόνως εκδίδεται σουλτανικό «χάτι χουμαγιούν». Στην Κωνσταντινούπολη 5.000 Τούρκοι κατάδικοι φορούν στολή γενίτσαρων για τη μεγάλη σφαγή. Στίφη με ουλεμάδες και δερβίσηδες σφάζουν ανηλεώς για αρκετές ημέρες Έλληνες επιφανείς και μη σε Κωνσταντινούπολη, Ανδριανούπολη, Φιλιππούπολη, Σμύρνη, Θεσσαλονίκη, Τραπεζούντα, Λάρισα, Κύπρο, Ρόδο και αλλού. Στην ελεύθερη Ελλάδα με την απογραφή του 1828, στην οποία ταυτόχρονα έγινε εξέταση και του πληθυσμού που υπήρχε το 1821 μπορούμε να έχουμε ασφαλή συμπεράσματα. Ο πληθυσμός του 1821 σύμφωνα με την έρευνα αυτή ήταν 938.765. Εάν υπολογίσουμε τον υψηλό δείκτη γεννητικότητος της εποχής εκείνης θα έπρεπε να έχει αυξηθεί ο πληθυσμός στα 7 αυτά χρόνια (1821-1828) κατά 80.000 περίπου άτομα. Στον τελικό αυτό αριθμό πρέπει να προστεθούν εκατοντάδες ίσως χιλιάδες Ελλήνων από Κρήτη, νησιά, Θεσσαλία, Μακεδονία, Κωνσταντινούπολη, Χίο κ.α., που ήλθαν πρόσφυγες στην ελεύθερη Ελλάδα. Θα έπρεπε λοιπόν με τα δεδομένα αυτά ο πληθυσμός της Ελλάδος να ήταν το 1828 με μέτριους υπολογισμούς 1.150.000. Όμως η απογραφή του 1828 έδωσε τον αριθμό 753.400 κάτοικοι, που σημαίνει πως σφαγιάσθηκαν από τους Τούρκους μόνο στο μικρό αυτό κομμάτι της Ελληνικής Πατρίδος, που περιελάμβανε τις Κυκλάδες, την Πελοπόννησο και όχι όλη την Στερεά 400.000!!! Δηλαδή ο ένας στους δύο σχεδόν κατοίκους της χώρας που ζούσαν στην περιοχή το 1821!!!

Εάν θεωρείτε τον αριθμό αυτό υπερβολικό θα σας αναφέρω τα παρακάτω αδιαμφισβήτητα στοιχεία συγκεκριμένων περιοχών:

Κάσος: Από 7.000 κατοίκους μετά την καταστροφή δεν έμεινε κανείς. Όσοι δεν σφαγιάσθηκαν πουλήθηκαν σκλάβοι στην Ανατολία και στην Αφρική!

Κρήτη: Από 160.000 Έλληνες που ζούσαν το 1821 στο νησί μετά την επανάσταση υπήρχαν 90.000!

Χίος: Από 120.000 Έλληνες μετά την καταστροφή υπήρχαν μόλις 30.000!

Αθήνα: Πριν την επανάσταση είχε πληθυσμό 14.000. Μετά το 1828 ήταν σχεδόν έρημη!

Ψαρά: Από τους 30.000 κατοίκους που ζούσαν το 1824 μετά την καταστροφή σώθηκαν στο εσωτερικό της νήσου μόλις 3.000!

Μεσολόγγι: Από τις 14.000 ψυχές που βρισκόντουσαν στη πόλη πριν την έξοδο σώθηκαν μόλις 1.300!»
Το 1821 και το νέο Ελληνικό κράτος

Μέσα λοιπόν «από τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα Ιερά», μέσα από το Αίμα αμέτρητων Εθνομαρτύρων ήλθε η όποια εθνική ελευθερία. Μια ελευθερία αλυσοδεμένη με τα δάνεια των τοκογλύφων, που δήθεν μας «βοήθησαν» οικονομικά στην διάρκεια της Επαναστάσεως, μέσα από την εξάρτηση και την υποτέλεια δημιουργήθηκε μια ψευτο-ελεύθερη Ελλάδα, που στην πραγματικότητα ήταν και δυστυχώς είναι και μέχρι σήμερα ένα προτεκτοράτο. Μόνο και μόνο η ονομασία των κομμάτων, που υπήρχαν στην νέα μετεπαναστατική Ελλάδα δείχνουν το πόσο ελεύθερο κατέστη το Έθνος μας: Αγγλόφιλο, Γαλλόφιλο, Ρωσόφιλο. Από τότε μέχρι σήμερα διαβήκανε χρόνοι 189, χρόνοι τραγικοί μα και ηρωϊκοί, με την Ελλάδα άλλοτε να μεγαλώνει και άλλοτε να μικραίνει… Άλλοτε με Ήρωες στο πηδάλιο του Έθνους και άλλοτε με προσκυνημένους και ραγιάδες να σέρνουν την χώρα στα θλιβερά μονοπάτια της υποταγής!

Η μοίρα των Αγωνιστών σκληρή. Άλλοι φυλακίσθηκαν, άλλοι κρεμάστηκαν στις καρμανιόλες σαν κοινοί εγκληματίες και άλλοι έφθασαν στο σημείο να ζητιανεύουν για να ζήσουν. Ανάμεσα σε αυτούς και ο Νικηταράς ο Τουρκοφάγος, ο Ήρωας των Δερβενακίων, ο οποίος για όσους δεν το ξέρουν, ζητιάνευε στην «ελεύθερη» Ελλάδα έξω από τον Ναό της Ευαγγελίστριας, όπου ευρίσκεται μέχρι σήμερα στον Πειραιά… Ο καιρός δεν ήθελε πια Ήρωες. Ήθελε πολίτες, δημόσιους υπαλλήλους και καθώς πρέπει αστούς… Επάνω σ’ αυτούς κτίστηκε η θλιβερή Ελλάδα των ημερών μας…

Κάποιοι επίσημοι θα πουν και αυτοί την 25η Μαρτίου λόγια μεγάλα γεμάτα στόμφο! Για να… τιμήσουν(!) οι άκαπνοι τους μπαρουτοκαπνισμένους, οι προσκυνημένοι τους απροσκύνητους. Επί της ουσίας, ο σκοπός της Επαναστάσεως του 1821 παραμένει μέχρι σήμερα αδικαίωτος και ο λόγος του Ρήγα «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή» επίκαιρος όσο ποτέ!
Πηγή:Χρυσή Αυγή